Հիասթափություն։ Անտանելի զգացողություն։ Պահ, որը գրեթե բոլորն են ապրում։ Կարծես մինչ այդ պահը աչքերդ փակ լինեն և չտեսնես ոչ մի բան։ Իսկ, երբ ապրում ես այդ զգացողությունը, աչքերդ բացվում են, աշխարհին նայում ես ուրիշ աչքերով, փոխվում է ամեն ինչ՝ աշխարհայացքդ, մտածելակերպդ, վերաբերմունքդ շրջակա միջավայրի հանդեպ։ Հատկապես ցավոտ է ընկերների հանդեպ հիասթափությունը։ Մեծանալով ենք մենք հայտնաբերում մեր կեղծ ընկերներին, և միայն մայրն է կարողանում շուտ նկատել նրանց։ Մեծանալով ենք հասկանում ինչ է կեղծ ժպիտը և կեղծ ուրախությունը, սկսում ենք ավելի հաճախ օգտագործել դրանք, թաքցնում ենք մեր ցավը։
Վստահե՞լ ներաշխարհը։ Չարժե։ Մեծագույն սխալներից է։ Միայն ծնողներին։ Ավելի լավ է հույսդ դնես քեզ վրա, կախված չլինես ուրիշներից և սրտիդ մոտ չթողնես։ Վաղ, թե ուշ բոլորը հեռանում են և, եթե մոտ ես թողել մարդուն և նա դարձել է քեզ համար ամեն ինչ, ապա նրա հեռանալուց դատարկություն է մնում հոգուդ խորքում։
Աշխատիր չտրվել մարդկանց, չվստահել նրանց։ Հավատա, դա է ամենաճիշտ ուղղությունը և միայն այդպես երկար կգնաս։ Եթե ուզում ես իմանալ ավարտը, ոչ ոքի մի պատմիր սկիզբը։
Write a comment